De lavendeltuin

lavendeltuin

Auteur: Lucinda Riley
Uitgeverij De Kern
Aantal blz: 512
Mijn beoordeling: *****
.
Omschrijving
Een notitieboek onthult een oud familiegeheim en verbindt twee vrouwen die elkaar nooit zullen kennen. Frankrijk, 1998. Emilie staat er na het overlijden van haar moeder helemaal alleen voor. Als laatste telg van het ooit roemrijke De la Martinières-geslacht erft ze naast het familiechateau ook een loden last van hoge verwachtingen en familieverplichtingen. Als ze een bundel handgeschreven gedichten van ene Sophia vindt, grijpt ze de kans om meer te weten te komen over het verleden van haar familie. De gevolgen van die impulsieve daad zullen de daaropvolgende jaren haar leven bepalen. Parijs, 1943. Constance wordt door de Britse geheime dienst naar het Franse Verzet gestuurd. Door toeval komt ze bij de familie De la Martinières terecht, en raakt daar verwikkeld in het gevaarlijke spel dat haar gastheer Édouard speelt met de nazi’s aan de ene kant en het Verzet aan de andere. Twee vrouwen die ieder verstrikt raken in de levens en leugens van de mensen om hen heen, jaren van elkaar verwijderd maar verbonden door een familiegeheim. ‘De lavendeltuin’ is opnieuw een meeslepende roman van Lucinda Riley, die eerder ‘Terug naar Wharton Park’ en ‘Het meisje op de rotsen’ schreef.
.
Mijn beoordeling:
Wauw wat een prachtig boek!!! Daar kunnen terug naar wharton park en het meisje op de rotsen niet aan tippen. Deze is vele malen mooier. Het verhaal wordt zo levendig verteld dat je letterlijk in de schoenen van de hoofdpersonen staan. Het verhaal in het heden gaat over Emilie. In het begin van het boek is ze wat naïef maar o wat sterke ontwikkeling maakt zij in het boek. En dat het verhaal van Constance dat speelt zich af in en net na de oorlog. Je leeft met haar mee, je vlucht met haar mee, je houdt je adem in als er Duitsers aan komen in het verhaal. Ik ga niks verklappen, het zou alleen zo’n zonde zijn als je dit prachtige boek niet leest.

.
Tamara
.

13 gedachten aan “De lavendeltuin”

  1. Ik ben nu op bladzijde 64 en ik vind er nog helemaal niets aan – erg hè. Ik erger me aan de hoofdpersoon, vind het erg oppervlakkig…

    Máár… ik weet ook dat je soms moet dóórlezen en dat het dan opeens heel goed kan worden. Dus ik lees dapper en met goed gemoed door.

    Jullie horen weer van me!

    1. Haha Tamara, inmiddels ben op bladzijde 166 en het verhaal laat me al niet meer los! Vooral het verhaal van Constance inderdaad. Het was echt een kwestie van doorlezen!

  2. Ik kon het boek niet meer wegleggen en las het zojuist uit, veel te laat voor mij. En dat zegt alles: wat een ongelofelijk goed boek. Ik kwam er niet makkelijk in en ik ergerde me eerst aan de hoofdpersoon, maar vanaf dat het verhaal in het verleden ging spelen was ik verloren. Wow, wat kan Lucinda Riley goed vertellen!

    *****

  3. hij was inderdaad prachtig,mijn reactie *****

    Weer een prachtig verhaal van Lucinda,in welk deel van het boek dat je ook zit verleden of heden het is even mooi.
    Emilie komt na het overlijden van haar moeder in een wereld van verhalen van het verleden terecht over haar familie terwijl haar eigen leven ook niet over rozen gaat.Constance die door haar moed en daad in veel gevaar verwikkeld raakt.Wat hebben deze levens met elkaar gemeen….gewoon lezen het sleept je mee zoals al haar boeken.Wat een top schrijfster.

Laat een antwoord achter aan tamara Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.