Auteur: Jean M. Auel
Uitgever: A.W. Bruna Uitgevers
Jaar: 2011 (1985)
Aantal bladzijden: 691
.
Korte samenvatting:
Ayla en Jondalar sluiten zich aan bij de stam van de Mamutiërs, de mammoetjagers. Ze worden gastvrij opgenomen; dankzij Ayla’s kennis van kruidenleer en heelkunde vindt zij snel haar draai in het stamleven. Op een ander vlak is het leven echter niet zo eenvoudig. Ze ontmoet de fascinerende meesterbeeldhouwer Ranec, tot wie zij zich sterk voelt aangetrokken. Voor wie zal zij kiezen, de vertrouwde maar jaloerse Jondalar, of de aantrekkelijke Ranec?
.
Mening:
Dit is een herlezer, want ik lees de hele serie weer om het laatste boek wat ik nog nooit heb gelezen aansluitend te lezen. Maar ik kan me van de vorige keren niet herinneren dat ik er zó in zat als ik nu deed. Ik was verloren. Dit boek pakt me nog meer dan de eerste twee delen. Misschien omdat Ayla nu eindelijk haar eigen soort ontmoet en zo puur en direct is, dat het linkt naar zoals ik de wereld in kan kijken vanuit mijn ASS. Er zit veel herkenbaarheid in het boek. Als Fytotherapeut is haar beroep als Genezer natuurlijk ook heel interessant. Maar bovenal is het een mooi boek. Soms vond ik het verhaal van de driehoek Ranec-Ayla-Jondalar wel wat langdradig, maar dat geeft het verhaal wel een tijdloos tintje.
.
Aantal sterren (maximaal 5): *****
.
Marjon
.
Deel 1 heb ik in huis, misschien toch maar snel lezen
Ik zag dat je nu met de Reizigerserie bent begonnen! 🙂
Je vindt de recensies daarover hier:
//uitgelezen.punt.nl/category/view/gabaldon-diana
Heb d e hele serie gekocht en was vanaf het begin “verkocht” aan het verhaal.
Deel 1 een goede aanzet; personages werden goed neergezet en er zat , ondanks de uitvoerige beschrijvingen over plant en geneeskunde , vaart in het verhaal. Dit is ook meegenomen in deel 2 .
Echte deel 3 vind ik het minste van de hele serie. Ik ben hier op blijven steken..het verhaal gaat opeens verder in de lijn die ik niet logisch vind. Ondanks de aantrekkingskracht van Ranec op Ayla zou Jondalar alswel Ayla anders gereageerd hebbende. De schrijfster geeft een verhaallijn weer die eigenlijk hier niet thuishoort. Dat vind ik een flinke domper in de saga, en ik zou bij wijze van spreken gestopt zijn met lezen. Mijn insziens had ze bij het verhaal moeten blijven, Ayla en Jondalar die vastbesloten zijn om naar de geboortestreek van Jondalar te gaan en dat Ayla tijdelijk (noem het miscommunicatie) partij kiest voor Ranec. Een persoon als Jondalar had dit nooit toegestaan en de schrijfster heeft hem in deze fase als een zeer onvolwassen persoon neergezet. Ook Ayla die haar belofte niet nakomt terwijl dit in de overige delen wel sterk naar voren komt. Ze mag dan zich dan wel aangetrokken voelen door Ranec, en nog een ander hoofdman van een clan bij wie ze opeens wel haar daadkracht toont om zich niet met hem te laten te verbinden, er had zeker een andere twist in het verhaal mogen/moeten plaatsvinden. Gelukkig herpakt de schrijfster zich en gaat het verhaal verder en trekken Ayla en Jondalar verder..
Beste M,
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik heb dat nog nooit zo bekeken. Ik heb de serie met heel veel plezier gelezen, zonder daar over na te denken. De laatste twee boeken vond ik wel minder, langdradig.
Groetjes, Marjon.
Hallo Marjon,
Deel 4 komt weer vaart in het verhaal en hierbij komt ook de daadkracht van Ayla gedeeltelijk weer op niveau als in deel 1 en 2, hoewel iets naïef nog.
Wederom flora en fauna goed besproken ( misschien voor sommige lezers te veel herhaling).
Jondalar in korte gevangenschap is vreemd, een man zal behoorlijk van stuk zijn in het verlies van zijn geliefde, maar daar is hier niks van te merken.
De reis gaat verder en uiteindelijk (deel 5) in geboortestreek van Jolandar. Ayla’s aanpassing en geboorte van dochter vervolmaken hun geluk.
Deel 6 geeft een deja vu gevoel met deel 3, met hierin duidelijke fouten van de schrijfster bij het Zomerfeest. Het einde (Ayla en Jolandar te paard hun toekomst tegemoet) is een open einde.
Deel 7, die zou komen, ontbreekt duidelijk want zaken zoals de platkoppen (Neanderthalers) en Durc blijft in ” de lucht hangen”.
De saga:
Het idee en beschrijvingen vond ik geweldig, het zou zomaar zo kunnen zijn. De avonturen van Ayla en Jondalar zijn goed neergezet. Echter gaandeweg in boek 3 heeft karaktermoord plaatsgevonden van de hoofdpersonen, helaas tot het niveau bouquet reeks. In deel 6 is de schrijfster haar persoonlijke fascinatie voor de grotten te buiten gegaan (heeft ze later in een interview toegegeven).
De schrijfster is goed in beschrijven van de flora en fauna ten tijde van dit tijdperk, echter zij slaat de plank mis in de psyche van de man (deel 3 en 6) waardoor voor mij de saga niet “lekker blijft hangen”. De serie is vanuit een te vrouwelijke oogpunt beschreven, met absoluut goede pluspunten maar sommige gebeurtenissen hadden beter door een man neergezet kunnen worden, waardoor ik de serie helaas met cijfer 6 als eindresultaat kan beoordelen.
Hallo M,
Dank je wel voor je uitgebreide recensie! Ik vond de laatste 2 delen zelfs een aanfluiting, saai en weinig toegevoegde waarde hebben. De delen daarvoor heb ik echt met veel plezier gelezen. Fictie moet je ook fictie laten, vind ik. Ik ga ze ook vast nog wel eens herlezen. Maar ik moet eerlijk toegeven: ik ben een roman-lezer 😉
Groetjes, Marjon.