Auteur: Evelien van den Akker
Uitgever: Uitgeverij Mistral
Jaar: 2014
Bladzijden: 211
Over het boek:
Evelien is dertig en geniet van haar drukke leven vol met feesten, surfen en vrienden. Dan slaat het noodlot toe: na jaren van vage klachten en onderzoeken krijgt ze de diagnose Multiple Sclerose. Een chronische ziekte met een grillig verloop en een onzekere toekomst. Twee dagen na de diagnose ontmoet ze Arne, een jongen die wel eens de liefde van haar leven zou kunnen zijn. Durft hij het aan met Evelien, ondanks het nieuws dat ze net heeft gekregen? In een openhartig en aangrijpend relaas doet Evelien verslag van twee uitersten in haar leven. Wat betekent het om een chronische ziekte te hebben, die steeds meer op de voorgrond treedt? En hoe geef je je over aan de liefde als je niet weet wat je toekomst zal brengen? Evelien van den Akker (1978) woont in Haarlem en is freelance tekstschrijver. In 2008 kreeg ze de diagnose ms en sindsdien zet ze alles op alles om ondanks haar ziekte het beste uit haar leven te halen.
Mening:
Hartverscheurend, eerlijk en tenslotte heel positief. Dat is het verhaal van Evelien. Ze wordt op jonge leeftijd geconfronteerd met de ziekte MS en je voelt bijna wat zij gevoeld moet hebben. Alleen al het idee van het hebben van een ziekte die nooit meer weggaat, is iets waar je heel erg aan moet wennen. Evelien heeft daar tijd voor nodig. En jaagt ze eerst nog door; leert ze langzaamaan inzien dat ze juist rust moet nemen. Rust in haar hoofd; rust voor haar lichaam. Twee dagen na de diagnose ontmoet ze de liefde van haar leven en deze liefde laat zich njet ontmoedigen door haar ziekte. Er verandert dus heel veel in Eveliens leven. Je leest hoe ze groeit, hoe ze leert haar ziekte beetje bij beetje te accepteren en dat doet ze vooral door naar haar lichaam te luisteren en proberen de ziekte te sturen. Ze zoekt haar heil in voeding en met succes. Ik kan me daar helemaal in vinden dus in gedachten moedigde ik haar heel erg aan. Het schijnt erg goed met Evelien te gaan. Ze is zelfs zwanger (of intussen al bevallen). Een boek voor iedereen die deze diagnose ook kreeg, voor iedereen die er (al dan niet zijdelings) mee te maken heeft. Ik denk niet dat ik ooit echt zal begrijpen hoe het is om MS in welke vorm dan ook te hebben, maar ik begrijp er wel veel meer van.
*****
Marjon.
Marjon, je hebt het weer erg mooi omschreven. Wat fijn dat deze vrouw de liefde van haar leven heeft gevonden zodat ze niet alleen in het leven staat met deze ziekte. Bewondering ook voor de partner die weet dat er op den duur alleen achteruitgang zal zijn. Ik werk in de thuiszorg en verzorg daar mensen die ook MS hebben. Het zijn leeftijdsgenoten en ik bewonder hen ook hoe ze met hun ziekte om gaan. Ze weten het al lang dat ze MS hebben en gaan elke keer wat achteruit in hun functies. Je merkt steeds het minimale verschil als je ze wat langer verzorgt.
Degene die MS hebben zeggen dat ze zich niet thuis voelen in hun lichaam omdat het niet wil doen wat ze in hun gedachten hebben.
Trudy, ik heb een goede kennis die deze diagnose kreeg (al wordt er nu weer getwijfeld tussen MS of Devic (NMO). En dat was voor mij de aanleiding om dit boek te lezen. Ik kon er nog een lenen en dat boek ga ik binnenkort lezen.
Mijn moeder heeft vergevorderde Parkinson (laatste stadium – ze kreeg de diagnose al toen ze 60 was) en ervaart het eigenlijk ook net zo: je lichaam doet niet wat zij in gedachten heeft. Daardoor is ze ook vaak gevallen; je denkt dat je gaat lopen, maar je been blijft staan.
MS, Parkinson… Het is niet hetzelfde natuurlijk, maar het ontneemt je veel menselijke waardigheid.
Trouwens: in de thuiszorg werken is ook niet altijd even makkelijk. Petje af!
Dank je wel voor je reactie en compliment 🙂
Klinkt als een prachtig en aangrijpend boek… Ik ken zelf geen mensen met MS en heb er daardoor ook geen ervaring mee, maar het lijkt me verschrikkelijk om een ziekte te hebben waar (nog) geen medicijnen tegen zijn uitgevonden. Ik ga de titel opschrijven 🙂
Wees maar blij, Li 🙂
Maar het boek is de moeite waard!