Auteur: Danielle Steel
Uitgever: Poema Pocket
Jaar: 2002 (origineel 1999)
Bladzijden: 303
Over het boek:
Nick Traina: een uitzonderlijke jongen met een briljante geest, een hart van goud en een gekwelde ziel.
Hij werd maar negentien jaar oud.
Danielle Steel vertelt hoe ze haar zoon verloor, en wat ze leerde in de loop van zijn moedige gevecht.
Ze deelt met ons haar zoetste en pijnlijkste herinneringen. Schrijft met veel compassie over Nicks bijzondere persoonlijkheid en over de aangrijpende relatie tussen moeder en zoon.
Tegelijkertijd schept Danielle Steel een beklemmend beeld van de ziekte manische depressiviteit.
Mening Marjon (18 april 2006):
Ik heb al veel boeken van Danielle Steel gelezen, lekkere weglees-boeken. Heerlijk. Maar dit boek is wel even wat anders.
Ik heb in mijn leven al een paar keer te maken gehad met manisch depressiviteit, mps (tegenwoordig: dis) en ook schizofrenie bij dierbaren (ikzelf gelukkig niet). Eén vriendin is 2 jaar opgenomen geweest en ik ben daar heel nauw bij betrokken geweest. Ik ben dus redelijk op de hoogte. En ik kan één ding verzekeren: je mag hopen dat je nooit in dat circuit terecht komt, maar al wel, knijp dan je handen maar dicht, want hier in Nederland is die zorg beter dan in Amerika en ook liggen dit soort ziektes hier niet zo in de taboesfeer dan daar.
Het verhaal is heel aangrijpend en ik heb heel veel bewondering voor Danielle Steel, die naast deze zoon nog 8 kinderen heeft en tussendoor haar romans schreef. Ze heeft ongelofelijk veel liefde in haar zoon gestopt en zeker ook terug ontvangen. Petje af!
*****
Marjon.
Erg knap dat Daniëlle Steel al zoveel boeken heeft geschreven en nu ook weer dit persoonlijke boek. Daar moet je wel moed voor hebben, dat lijkt me erg moeilijk want het komt dan erg dichtbij. Het kan ook n soort van verwerking zijn en het verdriet proberen wat van je afschrijven. Dit deed o.a. Isabel Allende met Paula en v d Heijden met Tonio…
Daniëlle Steel heeft al erg veel romans op haar naam staan. Hoe vind iemand de tijd en rust om te schrijven met nog zoveel andere kinderen….
Hallo Trudie,
Dit boek is al uit 2006, maar ook toen had ze al veel boeken geschreven. Dit boek heeft me toen zo geraakt, dat het me altijd is bijgebleven. Ik heb zowel Paula als Tonio niet gelezen, maar ze staan nog wel steeds op mijn lijst om te gaan lezen. Nu ik weer lid ben van de bibliotheek zal ik ze eens omhoog schuiven op die lijst.
Best een prestatie ja, veel kinderen en dan ook nog achter elkaar boeken schrijven. Je kan je tijd dan natuurlijk wel beter indelen. Maar toch…
Groetjes, Marjon.
Inderdaad al weer even geleden. Ik moet beter op de jaartallen letten dat vergeet ik weleens te doen. Ik kom momenteel weinig aan lezen toe. Mijn vriend heeft een bedrijfsongeval gehad, uit de trailer gevallen en daar een tibiaplateau fractuur aan overgehouden. Hij mocht zijn been 3 mnd niet belasten en dat vergt dus een lange revalidatie. Twee weken in duitsland in het ziekenhuis gelegen en nu al weer 3 weken thuis. Jammer dat hij geen lezer is want daar zou hij nu alle tijd voor hebben. Kijkt veel tv, sudoko’s oplossen en n tijdschrift lezen. Ik heb het nu wat drukker dan anders omdat hij weinig kan. Onze vakantie valt in duigen maar we maken er maar het beste van.
Oh dat klinkt niet leuk zeg. Ik begrijp dat hij wel weer helemaal kan herstellen of is er veel kraakbeen beschadigd? Vaak wordt er vergeten dat het voor de partner ook zwaar is. Heel veel sterkte voor jullie allebei. En ik begrijp dat je nu niet aan lezen toekomt. Hopelijk kunnen jullie over een aantal maanden toch iets van een vakantie houden.
Hopelijk herstelt het helemaal. Zal alleen geen zwaar werk meer kunnen doen en het is n lange revalidatie. Ik heb eind mei 3 weken vakantie. Kan ik meer relaxen…nu werk ik veel heb n contract van 28 uur en zit daar regelmatig boven…
Dank je wel voor je respons Marjon…
Dat laatste hoor je heel veel in de zorg. Je kan zorgcliënten ook niet programmeren zodat je voor ieder 5 minuten hoeft uit te trekken. Zorg is gewoon zwaar en als je thuis ook nog zorgt… Ik hoop dat je tijdens die drie weken ook goed aan jezelf toekomt. En ik wens je vriend heel veel sterkte met die lange revalidatie. Het is niet niets.