Auteur: Sarah Pinborough
Uitgever: van Goor
Jaar: 2018
Bladzijden: 272
Over het boek:
Toby’s leven was heel normaal, tot het overhoop werd gehaald door zoiets simpels als een bloedtest.
Ze brachten hem naar het Dodenhuis, ver weg van de moderne wereld. Daar woont hij nu, samen met de andere zogenaamde Defecten. Ze worden in de gaten gehouden door Moeder en haar verpleegsters, die wachten op een teken van ziekte. Een teken dat het tijd is om naar het sanatorium te gaan.
Niemand komt ooit terug uit het sanatorium.
Toby is graag alleen, om te mijmeren over hoe zijn leven vroeger was en om de angst voor wat er komen gaat zo ver mogelijk weg te stoppen. Maar dan worden er nieuwe Defecten binnen gebracht. Een van hen is Clara, een energiek meisje dat vastbesloten is om haar leven hier niet te laten eindigen. En dat verandert alles.
Iedereen sterft.
Hoe je hebt geleefd is wat telt.
Mening Clasien:
Ik had persoonlijk meer verwacht van dit verhaal. De titel “Het dodenhuis” de kaft donker en naargeestig, de achterkant de tekst grijpt je.
Maar dan ga je lezen en vanaf de allereerste bladzijde valt het tegen. Het verhaal is goed en de jeugdliefde tussen Toby en Clara is ontroerend, onder de vertelde omstandigheden. Verder kabbelt het door zonder echte hoogtepunten.
De “Defecten” zoals ze genoemd worden komen niet tot hun recht, wat is het defect-gen?
“Hiervoor bestaat niet meer. Hierna bestaat niet meer. Het enige dat bestaat zijn wij, de grot en het nu”. Dit is ons lot. Het verhaal eindigd met een treurig en toch hoopvol einde.
***
Clasien.