Auteur: Yvonne Keuls
Uitgever: Ambo
Jaar: 1982
Aantal blz: 256
Over het boek:
Vijftien jaar is Floortje Bloem op het einde van dit boek, waarin haar belevenissen worden verteld. Zij kan dan met recht zeggen: Ik doe steeds dingen, omdat een ander het wil. Ik ben pillen gaan slikken, door een ander, met kerels begonnen door een ander, naar een dealer gesleept door een ander. Maar toch kan ik niemand de schuld geven, want ik had toch nee kunnen zeggen, ik kies er toch zelf voor om mee te doen? Want de angst die ik dan heb, is altijd nog kleiner dan de angst om alleen te blijven als ik nee zeg. Ik zou best willen afkicken, ik ben nou 15 jaar en ik wil best kappen met dit verrotte leven. Maar ik ben als de dood dat ze mij dan met een KZ-verklaring in een gekkenhuis stoppen. Want ze kunnen toch niet anders? Heroïnehoertjes passen nergens bij en er is toch niks voor zulke meiden al ik? Kan jij niet proberen of er wel iets komt, want ik leef toch nog…ik ben toch nog steeds niet verloren? Het antwoord op deze noodkreet is dit boek, dat niemand onbewogen zal laten.
Mening Marjon (14 augustus 2008):
Ik heb het boek ooit gelezen – ik zal 18 zijn geweest. Ik vond het toen aangrijpend en nu ook. Zo’n verhaal gaat nog steeds op en het boek roert tot tranen. Ongelofelijk dat kinderen zo tussen wal en schip vallen, zo snakken naar liefde en alle zorg krijgen behalve dat. Eigenlijk is het een tijdloos boek. Het gaat nog steeds op. Het boek is heel direct geschreven – echt Yvonne Keuls eigen – en wisselt de kijk op de situatie af van deskundigen, pleegouders, moeder, zus en tante en natuurlijk vooral van Floortje zelf. En wat maakt het zo extra triest? Het is echt gebeurd.
*****
Marjon.