Auteur: Ingeborg van Beek
Uitgever: Xander Uitgevers
Jaar: 2016
Bladzijden: 256
Over het boek:
‘Mijn naam is Ingeborg. Ik ben negenendertig en sta midden in het leven. Ik heb een zoon van vier, een dochter van twee, een eigen bedrijf en heel veel plezier. En ik heb ook een hersentumor´. Ingeborg van Beek kreeg twee jaar geleden een verpletterende diagnose: een ongeneeslijke hersentumor. Terwijl ze tijdens de onderzoeken en de levensbedreigende operatie heen en weer geslingerd wordt tussen emoties van verdriet, onzekerheid en angst, wordt in haar binnenste het vuur alleen maar aangewakkerd. Ze heeft haast om alles te doen, meteen. Haar leven moet opeens haarscherp in kaart worden gebracht. Heb ik ergens spijt van? Verlang ik ergens naar? Is mijn relatie nog bijzonder genoeg? In Levenshaast vertelt Ingeborg haar rauwe, authentieke en krachtige verhaal over leven met een tikkende tijdbom in haar hoofd. Over haar spijt en haar verlangens, haar verdriet en haar optimisme en haar rotsvaste geloof in de kracht van het nu. De opbrengst van dit boek gaat ten dele naar de Stichting STOPhersentumoren. In Nederland komen er jaarlijks ongeveer 1200 hersentumorpatiënten bij en dagelijks sterven er twee mensen door een hersentumor. Dat kunnen en mogen we niet accepteren. Stichting STOPhersentumoren zamelt geld in om onderzoek voor elke vorm van hersentumoren mogelijk te maken.
Mening Marjon:
Ik mis in dit boek het optimisme waarover in de omschrijving gesproken wordt. Dat is geen veroordeling, maar een constatering. Ingeborg komt in dit boek vooral boos over en waarschijnlijk zouden we allemaal zo reageren. Ze schrijft op een pure, rauwe manier en het kan niet anders dan je raken. Want hoe ‘oneerlijk’ is het als je nog zo jong bent, jonge kinderen hebt en als je hele leven overhoop gegooid wordt door een ‘klote tumor’. Haar relatie met Peter komt ook onder druk te staan, maar samen staan ze sterk en gaan ze verder. Dit boek is een aanrader, maar niet als je zelf niet lekker in je vel zit. En ik wens Ingeborg en haar partner heel veel sterkte.
****
Marjon.
Ik zou het boek graag willen lezen en bedankt Marjon voor deze recensie. Ieder mens verwerkt dit vreselijke nieuws op zijn of haar eigen manier. Er zijn mensen die daar positief in kunnen staan, wat ik dan bijzonder knap vind. Ik denk weleens hoe zou ik zelf hiermee omgaan als ik zo’n bericht zou krijgen al ben ik dan ruim 20 jaar ouder dan Ingeborg. Ik weet het niet, het is soms zo oneerlijk dat jonge mensen dit overkomt, zo ook in dit jonge gezin. ‘k Ga er wel vanuit dat ik het goed aan kan om dit boek te lezen, kom genoeg verdriet, eenzaamheid, ziektes op mijn werk tegen en straks ook weer met de Zonnebloem waar ik elk jaar 1 week als vrijwilliger mee ga. Ik relativeer dan des te meer mijn eigen gezondheid….
Ja dat positieve vind ik ook knap. Ik kom vaak bij mijn moeder in het zorgcentrum, kook daar ook geregeld als vrijwilligster en kom dus veel in aanraking met mensen die bijvoorbeeld dementeren of die lichamelijk volkomen afhankelijk zijn (zoals mijn moeder). De een zit bij de pakken neer, de ander maakt er optimistisch nog iets van. Dat is zo verschillend! Ik had ook niets verwacht, behalve dan dat het in de omschrijving van het boek stond. Deze Ingeborg is duidelijk heel boos en vermoedelijk zou ik dat ook worden! En ik ben ook 50… Maar dat voelt toch nog jong 😉 Maar in haar geval met ook nog jonge kinderen voelt het zo oneerlijk 🙁 Ik hoop dat ze nog heel lang op deze manier verder kan gaan.
Hoi Marjon,
Ik herken inderdaad wat jij beschrijft. Ik heb jaren op een PG-afdeling gewerkt. Nu werk ik in de thuiszorg, de ene client is dankbaar en waardeert dat je komt, de andere kan op alles mopperen en kun je bijna geen goed doen. Sommige zitten zo in hun eigen wereldje verankerd. Dat is vaak moeilijk en ik probeer dan in die korte tijd dat je er bent toch nog wat vreugde bij deze mensen binnen te brengen met een praatje en wat persoonlijke aandacht. Sommige zijn al blij dat je een bakje koffie met hun drinkt. Heb je daar dan tijd voor vragen ze dan, ik neem er soms gewoon de tijd voor als het te realiseren is. Ik begin soms wat eerder aan mijn route zodat ik daar ruimte voor heb of als het de laatste client is van mijn route dan blijf ik gewoon wat langer, dat is dan mijn eigen tijd. Dat vind ik niet erg, zeker als je merkt hoe fijn ze dit vinden. Die speciale band met de clienten is het mooiste wat er is, daar doe je het voor.
De auteur van het boek heb ik ook gezien in een you tube filmpje en daar kwam ze behoorlijk positief over.
Groeten van Trudie.
Dan ben je iemand met hart voor de mensen en je vak! Gelukkig zijn alle verzorgenden, maar ook de vrijwilligers (!) bij mijn moeder dat ook! Juist die aandacht kan zoveel doen. Ze hebben daar af en toe een huisdierenmiddag. Dan komen mensen met hun huisdier langs bij mensen die dat willen. Zelfs mensen van de PG met wie haast geen contact mogelijk is, gaan dan opeens vertellen en komen helemaal uit hun isolement. Zo prachtig!
Ze is in het boek ook zeker niet negatief. Dat alleen al zegt dat ze kracht heeft. Ik zal eens op you tube kijken. Dank je wel voor de tip!
Groetjes, Marjon.
Ik ben op 45 jarige leeftijd een opleiding begonnen in de zorg en werk nu 15 jaar met erg veel plezier in de verzorging. Ik herken wat je schrijft over zo’n huisdierenmiddag dat was toen ik in het verpleeghuis werkte ook daar kwam iemand met honden en dat vonden de bewoners prachtig. Er kwamen ook weleens kinderen zingen rond de kerst en toen zat zo’n man daar helemaal ontroerd naar te luisteren met tranen in zijn ogen, zo aandoenlijk. Ik heb weleens mijn accordeon meegenomen naar de afdeling en voor 2 mensen die 90 jaar werden gespeeld. Die man was toen ook zo onder de indruk en zei doe je dat nu allemaal voor mij…toen ik al gestopt was met spelen zat een mw nog steeds Sarie Mareis te zingen. Ik werk nu al een aantal jaren in de thuiszorg en dat bevalt me prima.
Ik heb onlangs een vast contract gekregen bij Thuiszorg Westbrabant en was daar erg blij mee. Ik heb nog 7 jaar te gaan omdat ik tot mijn 67e nog mag werken.
Groetjes Trudie.
Ps Ik heb onlangs het boek gelezen van Trudy Hommel Zomerzuster, was zo herkenbaar, het boek verhaalt over het werken in de zorg en vooral de thuiszorg. Ik denk weleens alles wat je hoort en meemaakt in je werk daar zou ik ook wel een boek over kunnen schrijven.
Fijn dat je een vast contract kreeg: gefeliciteerd!
Ik merk wel dat jij daar op je plaats bent! Ik heb echt respect voor al die mensen in de zorg. Het kan ook zwaar zijn, maar allemaal vinden ze hun werk mooi en dat lees ik bij jou ook weer. En het feit dat jij echt de tijd neemt zegt genoeg. En als je er een boek over kan schrijven… Doe dat dan ook 😉 Ik ga het lezen! Ik heb dat boek op mijn lijstje gezet 🙂
Leuk Marjon,
Dan moet ik eerst heel erg veel vrije tijd zien te creëren en dat valt echt niet mee omdat ik ook regelmatig oppas-oma ben.
Groetjes van Trudie en bedankt voor je lovende woorden.
Op een dag ga je het misschien zo schrijven 😉 Maar oppas-oma zijn is natuurlijk ook leuk 😀
Groetjes, Marjon.