Auteur: Julie Barton
Uitgever: Ambo | Anthos
Jaar: 2016
Bladzijden: 304
Over het boek:
‘Mijn hond, mijn redding – Hoe ik mijn depressie overwon’ van Julie Barton gaat over de buitengewone band tussen mens en dier. Als Julie op haar tweeëntwintigste depressief wordt is golden retriever-pup Bunker haar reden om op te staan: doordat ze voor hem moet zorgen leert ze ook weer voor zichzelf zorgen. Barton schrijft helder en rauw over de uitzichtloosheid van een depressie; met ontroerende eerlijkheid schetst ze haar neiging tot zelfdestructie en de rol die een hond kan spelen bij het redden van een verloren ziel.
Mening Marjon:
Dit boek komt binnen. Al vanaf de eerste bladzijde. Als geen ander weet ik hoe de band tussen mens en hond kan zijn en in toeval geloof ik niet. Ik denk echt dat er een reden is dat een hond op je pad komt. De relatie tussen mens en hond (dier) kan heel goed boven het aardse uitstijgen. Dat laat Julie zien met haar verhaal. Ze schrijft heel open en heel toegankelijk over haar zware depressie, hoe ze die beleefde, hoe Bunker haar er uittrekt en haar laat zien dat ze het waard is om er te zijn. Ik ben. Prachtig boek waarbij je het niet drooghoudt.
*****
Mening Clasien:
Dit is een waar gebeurd verhaal over het overwinnen van een depressie en hoe een hond hierbij hielp. Julie Barton beschrijft haar depressie in alle heftigheid. Eerlijk en openhartig vertelt zij hoe Bunker, een golden retriever pup, haar leven veranderde en haar het licht weer deed zien.
“Huisdieren hebben een belangrijke functie in deze wereld, ze zorgen dat veel mensen gezond blijven, een hond die je aait, een kat die je hoort spinnen, beïnvloeden je gevoelens”.
Julie woonde in Manhattan en werkte als redactieassistente bij een uitgever toen het noodlot toesloeg en ze in een hevige depressie belandde. Jeugdtrauma’s, zelfbeeld en het uitraken van haar relatie namen haar mee in een duister gat.
“Mensen zagen een vermoeide vrouw van in de twintig, ik zag mezelf als een robot waarvan de batterijen op zijn, of als een marionet met twee gebroken touwtjes. Ik had hulp nodig. Er was iets grondig mis”.
Julie vertrek naar haar ouderlijk huis waar haar ouders en haar pup Bunker na een lange weg haar weer op het goede pad krijgen. Bunker is inmiddels overleden maar ze draagt dit boek aan hem op. Bunker is haar redding geweest, zijn puppy enthousiasme haalde haar weg uit de negatieve gedachten.
“Ik legde mijn hoofd op Bunkers levenloze kop en fluisterde: Dank je, ik zal je verschrikkelijk missen. Bedankt dat je m’n leven hebt gered. Je zult altijd mijn engel zijn”.
****
Marjon en Clasien.