Auteur: Judith Visser
Uitgever: Harper Collins
Jaar: 2018
Bladzijden: 480
Over het boek:
Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.
Mening Marjon:
Ik ben diep, diep onder de indruk van dit boek. Allereerst: vanaf de eerste bladzijde zit je er in en kan je het boek niet meer wegleggen. Dat ligt natuurlijk aan de heerlijke schrijfstijl van Judith Visser. Maar dan: ze heeft op een hele pure natuurlijke manier geschreven over hoe zij – in de figuur van Jasmijn Vink – de wereld inkijkt als iemand met Asperger (tegenwoordig: ASS – Autisme Spectrum Syndroom). Het boek begint als Jasmijn vier is en je kijkt vanaf dat moment door haar ogen naar de wereld. Het is ontroerend, duidelijk en kan niet anders dan voor heel veel begrip zorgen. Mensen oordelen zo gauw als jij ‘anders’ reageert (herkenbaar voor mij) maar Judith laat zien dat de hersens alles anders verwerken als je ASS hebt. Ik heb gelachen, gehuild (verhaal Senta) en was zo verrast over zoveel herkenning. Wat ongelofelijk groots dat ze dit allemaal zo heeft weten te verwoorden!
*****
Ik ontving dit boek van de uitgever, waarvoor mijn hartelijke dank!
Marjon.