Auteur: Milou van der Horst
Jaar: 2009
Uitgever: Ploegsma
Blz.: 237
Samenvatting:
Nadat Femke uit de anorexiakliniek is ontslagen, moet ze de draad van het gewone leven weer oppakken. Ze gaat naar de brugklas, maar heeft het daar erg moeilijk. Hoe moet ze vrienden maken? Hoe zorgt ze ervoor dat niemand achter haar ziekte komt? Eten is voor haar nog steeds een enorm probleem, en langzaam maar zeker gaat ze toch weer stiekem lijnen… Op survivalkamp in de Ardennen ontdekt Femke dat mensen haar waarderen om wie ze is, niet om hoe ze eruitziet, en leert ze nieuwe grenzen te verkennen én te verleggen!
Mijn mening:
Goed vervolg op het boek “Mijn allerliefste vijand”. Dit verhaal gaat verder met Femke die weer thuis is en voor het eerst naar het voortgezet onderwijs gaat. Ze overleeft met vallen en opstaan. Het eten blijft een probleem, Femke 2 zit nog steeds ergens diep weg in haar hoofd. Bovendien lijdt Femke aan herbelevingen dit gebeurt door een geur of geluid, hiervoor gaat ze op EMDR-therapie. Wanneer ze een advertentie ziet over een Bivak in de Ardennen ziet Femke haar kans, even weg van alles, geen stempel op je voorhoofd. Grenzen verleggen. Op dit moment weegt ze 41 kilo.
Muziek is een uitlaatklep voor Femke, in het bijzonder twee liedjes, één van Marco Borsato – zie het eerste boek over een vlinder. In dit tweede boek een lied van de groep Bløf: “En met regen in mijn rug, weet ik waar ik ben, weet ik dat ik dromen mag. Ik ben bijna waar ik zijn moet, bijna op mijn plaats. Ik ga nooit meer terug, nee, ik ga nooit meer terug. En mocht ik het niet halen, dan was ik toch dichtbij”.
****
Clasien.