Schrijver: Marlo Morgan
Uitgever: Bruna
Jaar: 1995/2007
Aantal blz: 197
Over het boek:
Marlo Morgan krijgt een unieke kans een buitengewone reis te maken, waarmee een levenslange wens in vervulling gaat. Ze gaat in op wat een onschuldige uitnodiging voor een feestlunch lijkt te zijn, maar wat uitmondt in een trektocht van drie maanden op blote voeten door het meest ontoegankelijke deel van Australië. Met een groep van zo’n zestig aboriginals gaat Marlo op walkabout, een trektocht zonder een van tevoren vastgesteld doel en zonder tijdslimiet. Al haar aardse bezittingen moet ze afgeven. Als bescherming tegen de brandende zon krijgt ze niet meer dan een simpele lap om zich heen. Het eten bestaat voornamelijk uit larven, rupsen en andere insecten. Ondanks haar onervarenheid wordt ze na een paar weken aangewezen als leidster van de groep. Prompt moet de groep, die zonder bagage reist, het dagenlang zonder voedsel of water stellen… De aboriginals beschouwen zichzelf als oermensen en zien westerlingen als afwijkingen, ‘mutanten’. Marlo ontdekt tijdens de tocht dat deze benaming heel toepasselijk is. Ook begint ze te begrijpen waarom de aboriginals bewust niet in de westerse samenleving willen integreren. Ze krijgt van deze fascinerende en zwijgzame mensen een ontroerende en inspirerende boodschap mee. Voor alle ‘mutanten’…
Mening Marjon (27 augustus 2009):
‘Vroeger’ haalde ik dit boekje geregeld uit de bibliotheek, ik kreeg er nooit genoeg van. Toen ging ik er nog ter goeder trouw van uit dat deze Amerikaanse arts dit echt had meegemaakt. Zo deed ze het ook voorkomen. Inmiddels is gebleken dat het fictie is – dit staat nu ook in het boek vermeld – en op internet wordt hier en daar zelfs melding gemaakt van het feit dat ze de ‘verkeerde kant op discrimineert’, want blanke mensen zouden mutanten zijn… Daarmee zou ze de indruk wekken dat Aboriginals dus discrimineren naar blanke mensen toe. Ik vind dat dat allemaal erg ver gaat en iedereen die de geschiedenis van Australië een beetje kent, weet hoe het originele volk, de Aboriginals dus, is behandeld. Ze zijn gemarteld en vermoord. Er zijn pogingen gedaan ze uit te roeien, respectloos werd hen elk stukje heilige grond ontnomen en ze werden gedwongen zich te integreren in de blanke wereld. Heel verdrietig allemaal.
Maar enfin, die boekje is dus fictie – heb ik geen problemen mee, dat zijn de meeste boeken die ik lees. Het is vooral een mooi boek, een bijzonder boek, een boek dat je wakker schudt, dat je naar de andere kant van onze wereld, onze cultuur doet kijken. En wat ben ik blij dat ik het boek nu eindelijk zelf heb. Ik zal het nog vaak herlezen.
*****
Marjon.