Schrijver: Lieneke Dijkzeul
Uitgever: Anthos
Jaar: 2009
Aantal blz: 270
Over het boek:
Aan het einde van een zinderend hete zomerdag wordt een aanslag gepleegd op het leven van een jonge vrouw, ze overleeft ternauwernood. Een paar dagen later wordt in een kelderbox het verminkte lichaam van een andere vrouw gevonden. De vrouwen lijken willekeurig gekozen, maar ze hebben een ding gemeen: hun rode haar.Is dit het begin van een reeks moorden?
Zo zet Lieneke Dijkzeul de toon in “De geur van regen” met de bekende inspecteur Paul Vegter in de hoofdrol. Voor hem is deze zaak gecompliceerder dan anders omdat hij er persoonlijker bij betrokken is dan hem lief is. Het eeerste slachtoffer is namelijk zijn eigen medewerkster Renee. Als ze ontslagen wordt uit het ziekenhuis en niet naar haar eigen huis wil terugkeren, biedt hij haar onderdak.
Mening Ghita (18 februari 2010):
Het is een boek dat ontzettend lekker wegleest, zonder dat je het door hebt ben je al halverwege. De karakters Vegter en Renee waren goed uitgewerkt, maar dat miste ik een beetje bij het karakter van de moordenaar. In dit boek is al heel snel duidelijk wie dat is, maar daar draait het hier niet om. Het gaat meer om de onderliggende reden van de moorden en wie het volgende slachtoffer wordt.
Soms wordt de beklemmende sfeer heel goed overgebracht, vooral de angst van Renee om naar haar eigen huis te gaan is sterk voelbaal.
Wat ik jammer vond was, dat aan een aantal plot wendingen niet meer aandacht is besteed, zo vond ik het einde helemaal niet sterk, leek een beetje afgeraffeld en ook het stuk over het verleden van de dader (kwam een beetje uit de lucht vallen)…ik miste daar de psychologische diepgang, waardoor ik aan het eind toch met vragen bleef zitten.
Het is een spannend boek, lekker vlot geschreven, je wil het niet meer wegleggen, maar het mist toch enige diepgang… daarom 3 sterren.
***
Mening Marjon (24 februari 2011):
Ik heb het boek zojuist uitgelezen. Het las heerlijk weg, ik kon het niet meer wegleggen. Al heel snel wordt bekend gemaakt wie de dader is, maar de spanning blijft, de beklemming loopt als een rode draad door het verhaal. Altijd bijzonder zoiets. Het einde vind ik – net als Ghita dat vindt – afgeraffeld, een beetje makkelijk. Een psychologische diepgang hoeft er niet te zijn vind ik. Het motief van de dader is voor mij wel heel duidelijk. Al met al heb ik genoten van dit derde boek in de reeks van Paul Vegter.
****
Ghita en Marjon.
De vorige delen:
