Auteur: Marian Werkman
Uitgever: Boekbent
Jaar: 2012
Bladzijden: 300
Over het boek:
Na een zoektocht van uren vonden we papa huilend op een bankje in een klein dorp zo’n tien kilometer uit de buurt. `Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer, snikte hij. Ik voelde me net zo ontredderd als de kwetsbare man die ik nauwelijks nog herkende. Eveline zorgt voor haar demente vader. Terwijl zijn geheugen afneemt, nemen de raadsels rondom zijn leven toe. Hoe goed kent Eveline haar vader eigenlijk? Moet ze zijn verwarde opmerkingen toch serieuzer nemen dan ze in eerste instantie dacht? En hoe zit het met de geheimzinnige gebeurtenissen in het verpleeghuis voor alzheimerpatiënten, waarbij zelfs het landelijke nieuws wordt gehaald? De vergeten jaren is een aangrijpende en spannende roman vol onverwachte wendingen. Een herkenbaar verhaal voor ieder die te maken heeft met het ongrijpbare proces van dementie en het verwerken van het verlies van iemand die zo dichtbij is, maar toch zo ver weg. Op jonge leeftijd maakte de auteur de dementie van haar vader mee. Haar ervaringen vormden de inspiratie voor het thema van dit boek, waarin een vader en dochter door omstandigheden nader tot elkaar komen.
Mening Marjon:
In eerste instantie en bovenal is dit een boek dat raakt. Hoewel niet helemaal hetzelfde, lijkt mijn situatie op dat van Evelien, de hoofdpersoon. Het wordt zo levendig en echt beschreven, dat ik het gevoel kreeg een autobiografie te lezen. En net als je denkt dat dat het is, duikt het boek de diepte in en wordt het ook nog boeiend, interessant en zelfs een beetje spannend. Het boek was niet meer weg te leggen. De emoties van Evelien, de terugblikken naar haar jeugd en dan: wat gebeurt er in het zorgcentrum waar haar vader woont? Heel goed verwoord en neergezet. Ik begin echt een fan te worden van de boeken van Marian Werkman. Haar boeken over haar Jack Russel Terriër (Meneer) Maus zijn ook al zo leuk.
*****
Marjon.