Auteur: Hugo Borst
Uitgever: Lebowski
Jaar: 2015
Bladzijden: 192
Over het boek:
Hartverscheurend boek van Hugo Borst over zijn dementerende moeder, liefdevol en met veel gevoel geschreven. Hugo Borst vindt ‘mantelzorger’ een raar woord, maar hij is het wel. Al drie jaar verzorgt hij zijn zesentachtigjarige moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en vaak geestige wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar aftakelende geest. Ook beschrijft hij hoe de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis verloopt. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon. Ma zit hier nu drie weken en elke dag is het raak. Liever zou ik eventjes niet meer gaan. ‘Het is hier verschrikkelijk,’ zegt ze. Dan zwijgt ze. Ostentatief. Ik leg mijn hand op haar knie. Ze wijst naar de bovenkant van haar hoofd en zegt: ‘Je kan beter mijn kop inslaan.’ ‘Dan kom ik in de gevangenis, ma.’ ‘Dat is waar,’ zegt ze en ze peinst en dat doe ik ook, peinzen. Peinzen over haar hunkering naar een genadeklap. –
Mening Marjon:
Aangrijpend. En het is vooral aangrijpend omdat het herkenbaar is. Ook mijn vader leeft niet meer en ook mijn moeder woont in een verpleeghuis, al heeft ze geen Alzheimer. Toch vergeet ze ook dingen, door de Parkinson. Hugo Borst schrijft op een nuchtere manier over zijn moeder die dementeert maar toch lees je tussen de regels door iets over zijn verdriet, zijn wanhoop. Het boek raakt je. Vooral het moment van beslissen dat je moeder niet langer thuis kan wonen is hartverscheurend, met daarna een moeder die boos op jou is omdat je haar hebt ‘opgesloten’. Zie daar maar eens mee om te gaan; daar weet ik ook alles van. Ook herkenbaar: de angst dat je ook zo zal eindigen. Hoe goed zo’n zorg-instelling ook is; niemand wil daar eindigen. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken en in het midden staan een aantal foto’s. Het is een boek van deze tijd. Iedereen kent wel iemand die dementeert, iedereen kent wel iemand in een verpleeghuis. Ik denk dat ik dit boek nog wel eens herlees. Iedereen die in deze situatie zit zal zich er in herkennen en dat kan een troost zijn. Hugo Borst heeft dat heel treffend neergezet.
*****
Marjon.
ik vond het ook een heel goed boek,veel dingen herkenbaar,het boek voor de jeugd heb ik ook ,ook de eerste druk van 1938,en kleding van edgar vos ook,
Zijn dat ook boeken?
Klinkt als een boek dat ook zou willen lezen. Ook ik zit er momenteel midden in. Mijn moeder heeft dan geen geestelijke aandoening, maar haar halfzijdige verlamming en haar afasie als gevolg van meerdere cva’s geven veel verdriet. Gelukkig zit zijn in een mooi en goed verzorgd verpleeghuis. Maar ik heb ook andere verpleeghuizen meegemaakt bij andere familie, en ik zou me hebben kunnen voorstellen dat zij liever dood waren dan daar te wonen. Ik denk dat dit boek veel herkenbare situaties beschrijft.
Ja, ik ben ook in verpleeghuizen geweest die ik echt verschrikkelijk vond… Gelukkig zijn onze moeders dan goed terecht gekomen. Maar verdrietig is en blijft het. Het boek is echt een aanrader!