Rinkeldekink

Auteur: Martine Bijl
Uitgever: Uitgeverij Atlas Contact
Jaar: 2018
Bladzijden: 128

Over het boek:
Rinkeldekink’ van Martine Bijl gaat over de hersenbloeding die zij kreeg in september 2015. Na haar langdurige herstel in een revalidatieoord, waar zij vrijwel alles opnieuw moest leren, bracht ze nog enkele maanden door in een ziekenhuis, waar ze behandeld werd voor depressie. Haar taalvermogen bleef onaangetast. Over therapeuten, over welzijnstaal, de valklas en de ergotherapie, over angsten en wanen, over hoe het voelt als iemand anders in je brein is gekropen en daar de boel dreigt over te nemen schrijft ze eerlijk, met wrange humor, zonder opsmuk en daardoor indrukwekkend.

Mening Marjon:
Het is nu 3 jaar geleden dat Martine Bijl een hersenbloeding kreeg en daar achteraan haar heup brak en in een depressie belandde. In dit boek vertelt ze in korte hoofdstukjes hoe ze alles heeft ervaren en hoe het leven er nu uitziet. Ze kan goed schrijven en dat is zeker niet veranderd. Haar humor is heel herkenbaar en zeker aanwezig in dit boek. Op een levendige en enigszins luchtige manier weet ze over toch zware verdrietige gebeurtenissen te schrijven en ze raakt je met haar openheid, haar puurheid. Ze spaart zichzelf niet, iets wat haar wegzet als een echt mens – wat ze natuurlijk ook is. Ze maakt het niet mooier dan het is. Maar ze laat ook haar kwetsbaarheid zien. Dat maakt het boek bijzonder mooi. Het raakt je absoluut. Ik hoorde dat veel mensen die een hersenbloeding hebben gehad zich er in herkennen en dat alleen al zegt genoeg.

*****

Marjon.

12 gedachten aan “Rinkeldekink”

  1. Ik heb dit als e-book en was van plan om het te gaan lezen. Ik heb net uit Doet sneeuw pijn? Van Carolien Spaans. Was echt een juweeltje om te lezen. Het boek van Martine Bijl is zeker herkenbaar van mensen die hetzelfde hebben gekregen. Iemand bij mij op het koor zei het lijkt wel of het over mezelf gaat. Mijn moeder heeft vorig jaar een herseninfarct gehad en ik zal in dit boek zeker ook herkenning tegen komen.

    1. Dit boek is echt een aanrader (al vond ik dat van haar boek Hindergroen ook), vooral als je dit met je moeder hebt meegemaakt. Ik hoop dat het goed gaat met haar.

      Doet sneeuw pijn? heb ik ook gelezen (ergens in 2018) en vond ik ook een prachtig boek, heel aangrijpend. Dat is zo’n boek dat je nooit vergeet.

  2. Marjon, het gaat redelijk met mijn moeder. Ze heeft wel veel in moeten leveren en doet nu alles vanuit de rolstoel omdat het lopen moeilijk gaat. Ze is ook verhuisd naar een kleinere woning die meer aangepast is en wat in verbinding staat met n verpleeghuis waar ze kan gaan eten koffie drinken etc. Waar ze woont gaat ze 3 dagen naaf dagopvang. Het was moeilijk voor haar om veel spullen achter te laten vooral hobbyspullen. Mijn moeder was altijd wel bezig met de naaimachine of haakwerk etc. Nu houdt ze zich bezig met legpuzzels en puzzelboekjes. Conditioneel ook veel ingeleverd. Haar geest is goed en het spreken is niet aangetast.
    Dat is ook iets om dankbaar voor te zijn.

    1. Toch heel heftig, Trudie. Ze heeft veel moeten inleveren. Het is een hele kunst te kijken naar wat er nog wel kan (maar wel een goede manier): geest en spreken. Dat is inderdaad iets om dankbaar voor te zijn.

      Mijn moeder (heeft Parkinson) woonde al in het verpleeghuis toen mijn vader overleed en toen moest ons ouderlijk huis leeg. Ze kon niet meer echt mee helpen en mijn zusje en ik (en onze mannen) hebben dat onder handen genomen. Voor mijn moeder is dat heel heftig geweest: haar echte thuis weg zonder dat ze zelf het proces echt kon meemaken. Dat hebben we eigenlijk wel onderschat. Hoe lief en goed ze ook zijn in een verpleeghuis en hoe gezellig we haar kamer ook gemaakt hebben; het wordt nooit echt thuis in die zin zoals je ooit had. Mijn moeder mist ook het vermogen te kijken naar wat nog wel kan. Dat moet je ook maar in je hebben.

  3. Het is moeilijk om het heft niet meer in handen te hebben. Mijn moeder behoort tot de controle freaken dit is niet negatief bedoeld en dan lijkt het me nog moeilijker wanneer je afhankelijk wordt. Mooi beschreven Marjon en voor ons ook n leerschool al kun je het dan niet meer overdoen. Door het boek van Martine ben ik daar ook anders over gaan denken al ben ik nog maar op de helft. Wat heeft Martine dit ook goed verwoord. Respect hiervoor…

    1. De een zal het meer hebben dan de ander, maar we willen allemaal controle over alles houden. Dat inleveren is zo moeilijk. Maar hoe meer je dat hebt, hoe moeilijker het wordt natuurlijk.

      Nee, het kan niet meer overgedaan worden. Maar we hebben er wel veel over gesproken, zelfs met een psycholoog erbij. Het was ook een lastige periode, je vader verliezen, ouderlijk huis leegruimen. Vlak daarna overleed de zus van mijn moeder plotseling. Ik nam haar hondje in huis en we moesten haar huis ook leegruimen. Ik heb dat jaar (2014) 7 dierbaren verloren en ik heb het gered, maar minder rekening gehouden met de gevoelens van mijn moeder op dat moment.

      Martine heeft het zeker goed verwoord. Ze spaart zichzelf niet, ze heeft het zo puur neergezet.

  4. Dat was dan zeker een heftig jaar voor jou. Je hebt het gered en door deze ervaringen hoe verdrietig ze ook zijn kom je weer sterker of meer gesterkt uit. Mensen verliezen die dicht bij je staan dat valt zeker niet mee. In de thuiszorg moeten we ook regelmatig afscheid nemen van mensen, soms ook door euthanasie. Dat valt ook niet mee want je bouwt en hechte band met je clienten op, waar je soms al jaren voor zorgt. Het is een n mooi beroep en blij dat ik hiervoor gekozen heb. Op mijn 45e jaar aan de opleiding hiervoor begonnen en werk al 18 jaar in de zorg.

    1. Bijzonder dat je toen nog een soort carrière-switch hebt gemaakt! Ik heb zo ongelofelijk veel waardering voor mensen die in de zorg werken. Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel mooi is en ook heftig. Ik zie dat ook aan de EVV’er van mijn moeders huisje. Er wonen 7 personen in haar huisje en in een jaar tijd zijn er 4 overleden, 4 die er al lang woonden. De EVV’er is heel professioneel maar toch altijd weer geraakt. Ze is een echt mens en dat ben jij ook. Als je dat werk niet met hart en ziel doet is het niet vol te houden denk ik. Fijn dat er mensen zijn zoals jij!

      Iedereen verliest in de loop van zijn/haar leven dierbaren, ik ‘toevallig’ allemaal in dat ene jaar. 11 Januari de eerste en op 23 december de laatste. Maar het liep voor mij niet in elkaar over: elk verdriet stond (en staat) op zich. Ik weet nu wel dat ik sterker ben dan ik dacht.

  5. Dank je wel voor het compliment. Ik moest glimlachen dat je het n carriere switch noemde. Daarvoor heb ik 19 jaar in de kastuinbouw en boomgaarden gewerkt. Dat werk deed ik ook ontzettend graag en was zeer afwisselend. De switch die ik toen gemaakt heb naar de verzorging heb ik nooit spijt van gehad, dit werk geeft veel voldoening. ‘k Ga ook elk jaar mee met de Zonnebloemboot dat zijn ook zulke leuke vakanties waarin je de gasten op de boot een onvergetelijke week bezorgt. Het contact met de andere medewerkers is altijd geweldig en je beleeft altijd veel plezier met elkaar, samen met de gasten.

    1. Dat mag dan met recht een carrière-switch heten haha!

      Wat leuk dat je dat ook doet (Zonnebloemboot)! Het is toch fantastisch als je daar zoveel voldoening uithaalt. Waren er maar heel veel mensen zoals jij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.