Onze dierentuin (We bought a Zoo)!

Auteur: Benjamin Mee
Uitgever: Boekerij
Jaar: 2009
Bladzijden: 319

Over het boek:
Het was een droom die uitkwam, maar de realiteit was wilder, spannender en ingrijpender dan de nieuwe directeur van de dierentuin ooit had kunnen vermoeden…

Benjamin Mee verhuisde met zijn familie naar een onwaarschijnlijk nieuw thuis: een vervallen dierentuin in een uithoek van Engeland met meer dan 200 exotische dieren, waaronder vier reusachtige tijgers, leeuwen, poema’s, drie enorme beren, een tapir en een roedel wolven. Hij wilde de dierentuin renoveren en als familiebedrijf runnen, maar echt gemakkelijk ging het niet: de tijgers braken los, het geld raakte sneller op dan voorzien, het personeel was sceptisch, en er ontstonden spanningen binnen het gezin. Tot overmaat van ramp sloeg het noodlot toe: de hersentumor van zijn vrouw Katherine was terug.

Mening Marjon nu:
Ik las dit boek al eerder en was toen zodanig onder de indruk van dit verhaal, dat ik wist dat ik het ooit zou herlezen. En toen ik mijn boekenkast aan het afstoffen was – een klusje waar je zo nu en dan niet onder uitkomt – stuitte ik op dit boek en besloot het weer te lezen. Opnieuw trof het me. Wie haalt het in zijn hoofd om een redelijk veilig bestaan op te geven en een ter ziele gaande dierentuin aan te schaffen? Maar de familie Mee doet het. 3 Broers en 1 Zus, de partners en de moeder van het hele stel steken het erfgeld van de overleden vader van het hele stel in een dierentuin die erg verwaarloosd is. Ze werken met man en macht en treffen gelukkig ook goede hulp van buitenaf. Ze maken veel mee, zoals een leeuwin die ontwaakt uit haar verdoving tijdens haar verhuizing, een jaguar die ontsnapt. Maar ze komen er. Tussen alles door wordt de vrouw van Benjamin ernstig ziek. En hoewel het verhaal daar zeker niet om draait, speelt het er wel een rol in. Ik heb genoten van dit boek. En ik ben heel benieuwd naar die dierentuin 🙂

*****

Mening Marjon 24-3-2009:
Wat een ongelofelijk leuk boek. Leuk in de zin van hoe het is geschreven, als een soort verslag, maar wel met diepgang, de juiste emoties op de juiste plaats en een gepast vleugje humor. Vooral zijn eerlijkheid ontroert, het is alsof hij niets verbloemt. Af en toe zit je met een brok in je keel te lezen, maar ook heel vaak zit je te glimlachen. Aanrader!

*****

Marjon.